Over LIP-opstellingen en mijn eigen ervaringen daarmee als cliënt
Geschreven in februari 2025
Afgelopen november deed ik een training bij het Instituut voor systemisch werk over LIP opstellingen. Opstellingen met een vaste structuur die is ontwikkeld door Wilfried Nelles.
Een aantal jaar geleden heb ik een paar keer mee gedaan bij Edelgard Henke (de vertaalster van het boek dat hiernaast staat afgebeeld). Tijdens een LIP opstelling ontmoet je jezelf in verschillende levensfasen. Er staan representanten in de opstelling voor jezelf als baby, als kind en als puber. Je staat zelf op de plek van jezelf als volwassene.
Eén keer begeleidde Edelgard zo’n LIP opstelling voor mij. Wat me daar vooral van bijstaat is dat de reprepresentant die op de plek voor mij als baby stond, zich afgesloten voelde. (dat herken ik van mezelf als kind en jong volwassene). Na een tijdje ging ze met haar armen bewegen. Het ontroerde mij; het waren dezelfde bewegingen die ik met mijn armen kan maken tijdens het dansen. Edelgard stelde voor om tegen mijn baby-zelf te zeggen: ‘Dank je wel dat je dit voor mij bewaard hebt.’ Dat voelde zó kloppend.
Voor mezelf als kind voelde ik afkeer en irritatie. Daar kwam geen verandering in tijdens de opstelling. Thuis heb ik een foto opgezocht waarop ik sta als zevenjarige. Ieder keer als ik daar naar keek, voelde ik afkeer en irritatie. Ik heb die gevoelens iedere keer de ruimte gegeven, tot ik ze na enige weken helemaal doorvoeld had. Daarna kwam er ruimte voor liefde voor dit zevenjarige meisje. En voor verdriet dat ik die irritatie en afkeer voelde voor zo’n onschuldig kind.
(komende week vul ik dit verhaal aan met mijn ervaring bij de training.)